‘Als je maar weet dat ik terug ga naar Oude-Tonge’

Ik word tijdens mijn dienst gebeld door een collega in de zorg. ‘Heb je even? Het gaat hier niet helemaal goed met Riek’.

Zodra ik m’n thee op heb loop ik naar de woongroep. Ik zie Riek staan, met een boze blik in haar ogen. Er is al van alles geprobeerd om haar rustig te krijgen, maar ze blijft in deze stemming. ‘De schoften’, roept ze, ‘ze hebben alles meegenomen. Ook m’n kast. Nergens meer te vinden’.

‘Wat erg’, roep ook ik uit, ‘wat een stelletje hier. Dat lijkt toch nergens op Riek. Zullen we even naar je kamer gaan?’

Eenmaal op haar kamer gooit ze het er nog es uit. ‘Kijk es, ik had vier stoelen. En een tafel. Waar zijn ze nu? Als je maar weet dat ik terug ga naar m’n huisje. In  Oude-Tonge. Dat ze me dat nu toch aan doen he. Begrijp jij dat?’ En met haar zakdoek veegt ze haar tranen van verdriet weg. Ze heeft oprecht verdriet, ik zie het aan alles aan haar. Haar houding, haar ogen die eerst boos stonden, maar nu zo treurig. Wat heeft ze het moeilijk deze lieve vrouw en ik geef haar de ruimte om alle emoties te uiten.

Maar ook probeer ik het van lieverlee om te buigen. Mensen met dementie kunnen hun emoties vaak moeilijk reguleren waardoor ze blijven hangen in een verdrietige of boze stemming. Ze hebben dan iemand nodig die hen net weer een tikje de andere kant op beweegt.

‘Woonde je graag in Oude-Tonge?’ vraag ik. ‘O zeker, altijd met m’n vader en moeder en m’n broers en zussen’.

‘U houdt toch zo van zingen?’ vraag ik verder.

‘In het voorjaar he Riek, tijdens de grote schoonmaak. Psalmen, met bovenstem toch?’ Haar gezicht breekt open. Een lieve glimlach verschijnt. ‘Zeker, zeker. Dat was toch altijd zo fijn. Als ik dáár aan terugdenk…!’

Het gesprek komt op haar geboorteplaats, dat ze daar ook na haar trouwen is blijven wonen. Heel haar leven. ‘En ik ga binnenkort weer terug’. ‘Groot gelijk’ zeg ik, ‘Oost West Thuis Best. Toch?’

Ondertussen is het etenstijd. Heerlijke geuren komen ons tegemoet.  ‘Zullen we es kijken of de aardappels al gaar zijn?’ vraag ik.

Ze veert overeind. Dat is waar ook. Het avondeten. Gelukkig heeft ze dat al opgezet vóór we naar haar kamer gingen. Althans, dat is haar beleving. Want de kinderen komen zo thuis. En ook haar man.

Eenmaal in de woonkamer gelooft ze het wel.  Ze schuift gewoon gezellig aan.

Eet smakelijk Riek!