Als je in de ouderenzorg werkt, en met name de doelgroep mensen met dementie onder je hoede hebt, kun je werkelijk van alles naar je hoofd geslingerd krijgen. Het zogenaamde decorumverlies viert hoog tij als het gaat om verbale communicatie.
‘Tjoe, wat hei joe een dikke reet’ wordt zomaar gezegd wanneer je even voor de computer zit op zo’n zadelkruk waarbij het achterste van iemand degelijk uit de verf komt.
‘Moet jij niet es naar de kapper’ tegen een collega die juist haar uiterste best gedaan heeft op haar uiterlijk, een lichte permanent en leuke highlights in haar haar. Helaas...!
Als we na drie uur wassen en verzorgen even aan bakje koffie zitten horen we aan de andere kant van de woonkamer: ‘Daar zitten ze weer, die luie donders. Ze voeren echt niks uit. Kijk ze es koffie drinken?’
Als er wat heen en weer gelopen wordt van medicijnkast naar bewoner om de pillen te delen en te geven, wat niet gewaardeerd wordt door een oude dame in ons midden wordt er gezegd: ‘Ben jij de hoofdzuster? Nou, dan ben je een hele slechte’.
Wanneer we onze boterhammen of ons eigen maaltje opeten horen we een bewoner zeggen: ‘Jullie vreten alles op…wij krijgen niks hier’. Dat ze zojuist zelf gegeten hebben zijn ze al weer glad vergeten.
Ik loop naar de kamer van Marietje. Na ruim een week vakantie begroet ik haar 'He Marietje, wat leuk om je weer te zien'. Ze kijkt me boos aan. Oei, ze is niet in de stemming vandaag.
'Joe', zegt ze, 'joe mosten ze an de haâgste baâm hangen die er bestaet'. Welkom terug na een vakantieweek😊!
Wanneer ik aan het begin van m’n dienst de overdrachtsrapportage lees hoor ik Janna zeggen: ‘Hé zuster, hei joe geen kamme’. Ik heb m’n haar gedeeltelijk naar achteren, gebonden in een elastiek, met wat losse plukken eruit. Janna vindt het veel te slordig. ‘Da’s toch niet gekamd zeker’ reageert ze. Ik leg haar uit dat dit kapsel á la nonchalant is. ‘Dat is frans’, zegt ze veelbetekenend.
Ik kijk later met haar naar de foto’s die ze in een doos hebt liggen. ‘Kijk’, zegt ze, ‘dit zijn de vier zussen van m’n moeder, op een rij. Anna, Truus, Bep en Keetje… Keetje, laat een scheetje.' Ze kijkt ondeugend naar me. ‘Jaaa, dat zeiden we altijd als we haar zagen. En boos dat ze dan was!’
Ach ja, ’t is uiteindelijk van alle tijden. Niet te serieus nemen maar die benamingen en ‘scheldwoorden’ die soms langs komen. Tante Keetje is er oud mee geworden😊
Wat prachtig geschreven. Ik zie het helemaal voor me.