Kunst en dementie!

Elke week is er voor onze bewoners de tuinklusclub. Wekelijks komen ze daar tekenen, schilderen, knutselen. Gewoon er even tussenuit.

Er zijn zoveel schilderijen en leuke dingen gemaakt dat de optie in de groep werd geopperd: zullen we niet een keer een expositie houden. Het toeval wil, dat juist toen dit idee wat vorm begon te krijgen er twee leerlingen van het voortgezet onderwijs met de vraag kwamen: mogen wij met jullie bewoners een project opstarten: Kunst en dementie! Voor ons profielwerkstuk. Tja, één plus één is twee.

Er is één bewoner bij, Lenie, die met veel verve altijd mee doet. Ze heeft veel schilderijen op haar naam staan, en deze allemaal keurig op haar kamer neergezet. Je weet maar nooit! Ze zouden zomaar es ‘gestolen’ kunnen worden. Ze bewaakt ze met haar leven.

Mijn collega loopt naar de woongroep. Lenie zit op haar kamer. ‘Ik loop even naar haar toe hoor’, verklaart mijn collega die aanstalten maakt om de gang op te lopen. ‘We hebben volgende week een expositie in de hal waar we alle schilderijen die de bewoners gemaakt hebben, willen ten toon stellen’. De zuster kijkt met een twinkeling in haar ogen en zegt: ‘Nou, ik weet het niet hoor. Lenie kan nogal es wat achterdochtig zijn door haar dementie. Die schilderijen zijn zo háár eigendom! Ik ben benieuwd of je ze mee krijgt!’

Maar zowaar: alle schilderijen worden tevoorschijn gehaald en m’n collega wil met een blij gezicht, de schilderijen onder haar arm, de woongroep verlaten. Plotseling wordt er hard getikt. Lenie staat voor het raam van de tussendeur. M’n collega loopt terug. 'Zal je ze goed bewaren? Ze stelen hier als de raven’.

Dus toch. Even kwam dat wantrouwen om de hoek kijken wat heel veel mensen met dementie hebben. Achterdocht is een van de eerste gedragsveranderingen wanneer er sprake is van dementie. Men raakt in de war omdat situaties niet goed meer ingeschat kunnen worden. Er gaan spullen kwijt door vergeetachtigheid met als gevolg dat de grip op de omgeving vermindert. Daardoor ontstaat die achterdocht. Zelfs als er iets van weinig waarde, bijvoorbeeld een zakdoek kwijt is wordt de zorg en iedereen verdacht, inclusief de eigen familie.

M’n collega lost het op door mee te gaan in haar beleving. ‘Lenie, de schilderijen neem ik mee naar kantoor. Ik ga ze goed bewaren voor u achter slot en grendel. Niemand kan erbij’.

En wat is ze trots als ze op de tentoonstelling haar schilderijen laat zien. ‘Kijk es, die heb ik allemaal gemaakt. Vind je ze niet prachtig?’

En dat zijn ze. Grandioos.