’t Is half vier in de middag. Toon loopt naar de keuken.
‘Zijn er geen aardappels’ zegt -ie. ‘Hoe laat gaan we eten’.
'Toon, om half zes gaan we eten. En vanavond eten we geen aardappels. We eten goulash. Met rijst.’
‘Oh. En moet je nog niet gaan koken dan’.
‘Nee Toon, is nog veel te vroeg’.
Vijf minuten later:
Toon loopt weer naar de keuken. Haalt het deksel van de pan en kijkt kritisch naar het prutje wat hij er in ziet liggen. ‘Moeten er geen aardappels gekookt’ vraagt ie met een grote frons op zijn gezicht.
‘Wat een vreselijke man’, zegt Gré. ‘Tjonge jonge jonge, daar zou je toch niet goed van worden? Dit doet hij nou elke dag. Doodmoe wordt ik er van’. Ze zucht en kijkt geërgerd voor zich uit. Haar gezicht spreekt boekdelen.
Een half uurtje later pakt Toon de borden uit de kast. Hij wil alvast tafel dekken. ‘Toon, laten we daar nog eventjes mee wachten. Anders staan die borden zo lang op tafel’. Onverstoord gaat hij verder. ‘Voor hoeveel man moeten we borden hebben’, vraagt hij. We laten hem de borden op het aanrecht zetten, voor straks. ’t Kan maar gereed staan! En op deze manier voorkomen we onrust bij de anderen die anders anderhalf uur met een leeg bord voor hun neus zitten.
Als het zover is zet hij zes borden netjes op tafel. Twee dames zitten aan een aparte tafel. Daar zet hij de twee overige borden neer. Maar het geheugen is kort. Als hij naar de keuken loopt om bestek te pakken, draait hij zich om en vraagt opnieuw om hoeveel mensen het gaat.
‘Acht Toon’ wordt er gezegd. ‘Een, twee, drie…zes. Ik zie maar zes borden!’ Een grote vloek rolt er uit z’n mond. ‘Kijk es Toon, waar die andere twee borden zijn! Dáár, bij de dames. In totaal acht. Je hebt het goed gedaan. Klopt helemaal’.
Bij het eten op scheppen kijkt hij met argusogen toe hoeveel er op de borden geschept wordt. ‘Hé, laat ook nog wat voor mij over’, zegt hij lichtelijk gefrustreerd.
Marietje eet niet mee. Hoewel we een prakje opgewarmd hebben omdat ze überhaupt niet van ‘die rotzooi’ eet (alleen Hollandse kost😊) laat ze toch haar eten onberoerd. Warme griesmeel lust ze wel.
Gelukkig eet Rie haar hele bord leeg. ‘Als je honger hebt’, zegt ze, ‘smaken rauwe bonen zoet’.
Of ze dit nu als een compliment bedoelt? We laten het maar in het midden.
Kommentare