Wat houden ze van opa!

Terwijl ik de aardappelen sta te schillen gaan m’n gedachten terug naar de afgelopen tijd in Calando.

Ik denk aan het snelle overlijden van toch wel veel mensen waarbij ik het 1,2,3 nog niet verwacht had. Ik schrik echt wel eens om eerlijk te zijn.

Het was op een donderdagmiddag. Een zieke man wordt binnengebracht met de ambulance. Freek heette hij. En zo wilde hij ook genoemd worden. ‘Geen ‘meneer’, hou ik niet van, noem me maar gewoon bij de voornaam’. Zoals heel veel bewoners trouwens.

Hij oogt nog redelijk capabel, is ad rem, heeft zo z’n praatje. De kinderen zijn meegekomen en de kamer is vol. Ik stel me voor, samen met m’n collega. Het voelt als een warm bad voor ze, zeggen ze direct bij binnenkomst. Ik laat ze even bij komen van de rit, m’n collega vrijwilligster bedient hen van koffie en thee.

Een uurtje later loop ik naar de kamer waar Freek ligt. Ik moet wat gegevens doornemen en wat vragenlijsten. ‘Hebt u pijn?’ Geen pijn. ‘Bent u misselijk?’ Ook dat niet. Geen droge mond, wel slikklachten en weinig eetlust. En ook ernstige vermoeidheid. Als Freek zich inspant merk je dit vooral. Maar hij houdt zich groot. Wil niet zwak overkomen voor z’n kinderen en z’n partner die er bij is. Ik merk een grote betrokkenheid en veel liefde. Zelfs de kleindochters zijn erbij. Wat houden ze van opa. En wat vinden ze het ingrijpend dat hij naar Calando gebracht is.

‘Hoe is het voor jullie?’ vraag ik meelevend tussen de vragen door die ik met Freek doorneem.

De zoon schiet vol. En tegelijk zie ik dat het ook erg moeilijk is voor de kleindochter. Het proces is ineens zo snel gegaan. Ik laat hen hun verhaal doen en zie dat het ze goed doet. Even praten over de achterliggende periode.

Als ’s avonds m’n dienst er op zit ga ik moe maar voldaan naar huis. Ik ben twee dagen vrij.

Als ik vóór m’n volgende dienst het zorgsysteem open mis ik een naam. De naam van Freek. Ik lees: Zoon en kleindochter wisselden elkaar af in de nacht. Dat was het moment waarop Freek overleed…Twee dagen in Calando!

Ik lees verder hoe intens verdrietig de kleindochter was om opa te zien overlijden. Veel te vroeg. En te jong. Want dan kun je in de zeventig zijn! Maar iemand verliezen waar je zoveel van houdt? Dan doet leeftijd er helemaal niet toe.

In stilte bidt ik voor de nabestaanden.